எனக்கு ஐந்து[1] வயதிலேயே டால்ஸ்டாயைத் தெரியும்

எனக்கு ஐந்து[1] வயதிலேயே டால்ஸ்டாயைத் தெரியும்

சாலையின் திருப்புமுனையில் நின்று கொண்டு ஒருவர் கைப்பிரதிகளை விநியோகித்துக் கொண்டிருப்பார். வேண்டாம் என்று உதாசினம் செய்பவர்கள் பலர். வாங்கி ’ஜோபியில்’ (சட்டைப் பை) போட்டுக் கொள்பவர்கள் சிலர். ஐந்து நிமிடங்கள் அதில் உள்ள உள்ளடக்கத்தை வாசிப்பவர்கள் மிகச் சொற்பம். எத்தனை கதைகள்! அவைகளை வாசித்த பின்பு ஒருவர் இலக்கியம் படிக்க நேரிட்டால் அது டாஸ்டாய் கதை அல்லவா? தாஸ்தாவஸ்கி கதை அல்லவா? என்று ஆச்சரியப்படக் கூடும். அப்படி அந்த கைப்பிரதியில் இருந்து என் ஒன்றாம் வகுப்பில் படிக்கக் கேட்ட கதை இன்றளவும் அது டால்ஸ்டாய் கதையல்லவா? என்ற ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. டாட்ஸ்டாயின் அந்த கதையைப் இப்போது படிக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு அந்த ஐந்து வயதில் கதை கேட்ட அனுபவம் அந்த கதையின் மீது மெல்லியதொரு உணர்வாக படர்ந்து செல்லும். கைப்பிரதிகளை வாங்கும் போதெல்லாம் நிச்சயம் ஒரு அருமையான கதை அதில் இருக்கும் என்ற நிச்சயம். வாங்கிய உடன் இரயிலில் ஓரத்தில் அந்த கைப்பிரதியில் இருக்கும் கதைக்கு கொஞ்சம் மரியாதை செலுத்தி வாசிப்பேன்.

இறைமைந்தன் ஒரு உவமைக் கதையைச் சொல்வார். விதைக்கிறவன் விதைக்கப்புறப்பட்டான். சில விதைகள் முட்கள் நிறைந்த இடத்தில் விழுந்தன. சில விதைகள் பாறைகள் நிறைந்த இடத்தில் விழுந்தன. சில விதைகள் வழியோரம் விழுந்தன. சில விதைகள் நல்ல நிலத்தில் விழுந்து முளைத்து ஐம்பதும் நூறுமாக பலன் கொடுத்தன. நம்மீது இவ்வாறு விதைக்கப்படும் கதைகள் என்னும் விதைக்கு நம் மனதின் நிலம் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தால் மிக நலமாக இருக்கும். அப்போது வாசிக்கவே ஆரம்பிக்காத பருவம். சிறு பையன் பாதுகாப்புக்காக ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் என் ஊர் அக்காக்களுடன் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன். கைப்பிரதி விநியோக்கிக்கப்பட்டிருந்தது. வற்றிய ஏரியில் அந்த ஐந்து பேர் நற்செய்தி கதையை மெல்ல மெல்ல படித்துக் கொண்டே சென்றோம். அதுதான் என் வாழ்க்கையின் முதல் கதை. அந்த கதையின் ஆசிரியன் ஒரு மாபெரும் ரஷ்ய எழுத்தாளன் என்று அன்று தெரியாது. அதுவே முதல் விதையும் கூட. உறைந்து கிடந்த உள்ளம் எழுச்சிக் கொண்டு மலர்ந்த அந்த அனுபவம் இன்னும் எந்தப் பிரதிக்கும் ஏற்படுகிறதில்லை. கதை கேட்டல் என்பது அவ்வளவு அலாதியான அனுபவம்.

பெரிய பணக்காரன் ஒருவன் தன் நிலத்தில் வேலை செய்யும் அடிமைகள் அனைவரையும் அழைத்து நிலங்களை இலவசமாக கொடுக்கப்போவதாக வாக்களிக்கிறார். அது ஒரு நிபந்தனையின் பேரில் நடக்கப்போகிறது. தன் மண்வெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு தனக்கு எவ்வளவு நிலம் வேண்டுமோ அவ்வளவு தூரம் ஓட வேண்டும். போதும் என்று திருப்தி உண்டான பின் ஓடி முடித்த அந்த இடத்தில் மண்வெட்டியால் ஒரு அடையாளத்தை இட வேண்டும். ஓட ஆரம்பித்ததிலிருந்து அந்த அடையாளமிடப்பட்ட இடம் வரையிலான நிலம் ஓடியவனுக்கே சொந்தமாகும். ஒரு அடிமை மாத்திரம் பேராசையில் மண்வெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு ஓட ஆரம்பிக்கிறான். திராணி உள்ள மட்டும் ஓடுகிறான். அவனுக்கு போதுமான நிலத்தை ஓடி முடிக்கிறான். இன்னும் நீண்ட தூரத்திற்கு நிலம் விரிந்து கிடக்கிறது. ஓடியதில் போதுமான நிலம் கையகப்படுத்தியாயிற்று அதற்கான உழைப்பையும் செலவழித்தாயிற்று. உழைப்பிற்கு ஆதாரமான ஆற்றலும் செல்வழித்தாயிற்று.

ஆசைக்கு ஏது ஆற்றலின் அளவு அல்லது எல்லை? பேராசை தனக்கான எல்லையை உதாசினம் செய்துவிடுகிறது. அதன் ஆற்றலின் விரையத்திற்கும் மீறி ஆசை கொடுத்த உத்வேகத்தில் மேலும் ஓட ஆரம்பிக்கிறான். திரும்பிச் செல்வதற்கான ஆற்றலும் இப்போது விரையமாக்கப்பட்டாயிற்று.

நிபந்தனை என்னவெனில் நிலத்தின் அடுத்த எல்லையில் அடையாளத்தைப் போட்டுவிட்டு திரும்ப வந்துவிட வேண்டும். திரும்பி வந்தால் மட்டுமே நிலம் இல்லையேல் நிலம் கிடையாது. திரும்பி வருவதற்கான தன் ஆற்றலை அவன் ஏற்கனவே தன் எல்லையை மீறி சென்று செலவழித்துவிட்டான். திரும்புவதற்கான ஆற்றல் ஆசை கொடுத்த ஊக்கம். அது தன் உடல் சக்திக்கு மிஞ்சினது. திரும்ப துவங்கிய இடத்திற்கு சென்று நிபந்தனையை நிறைவேற்ற வேண்டும். ஆசை கொடுத்த ஊக்கத்தில் திரும்ப ஓட ஆரம்பிக்கிறான். எஜமான் நிலத்தைக் கொடுக்க காத்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஓடிவந்தவன் எஜமானனுடைய காலடியில் பொத் என்று விழுகிறான். அவனுக்கான நிலம் இப்பொது உடமையாக்கப்பட காத்துக்கிடக்கிறது. கொடுமை என்னவெனில் அதனை அடைவதற்கு இப்போது அவன் இல்லை.

அவன் ஓடிய அதே நிலத்தில் அவனை புதைக்கிறார்கள். பரந்து விரிந்த அந்த நிலத்தில் அவனுக்கு கடைசியில் எஞ்சியது ஆரடி நிலம் மாத்திரமே! அவன் ஓடிய அத்தனை தூரமும் இந்த ஆரடி நிலத்திற்காக மாத்திரமே. அத்தனை ஏக்கர் நிலமும் இப்போது அவனுக்கானதுதான் அவன் உடல் உடமையாக்கப்போவதோ அந்த சிறிய அளவு உடல் தாங்கும் நிலம் மாத்திரமே.

இப்போது டால்ஸ்டாயின் ”How Much Land Does a Man Need” கதையை வாசிக்கும் போதெல்லாம் 1995ல் கேட்ட அந்தக் கைப்பிரதியின் கதை ஞாபகத்தில் வருகிறது. நான் கேட்ட அந்த கதை இந்தக் கதைதான். அப்போது யாருக்கு தெரியும் அந்த கதை டால்ஸ்டாயின் கதை என்றொ அல்லது அவர் ஒரு ரஷ்ய எழுத்தாளர் என்றோ என. ஆனால் அந்த கைப்பிரதிக்கு கொடுத்த அந்த பதினைந்து நிமிட மரியாதை அதுதான் வாழ்வில் முதல் கதை என்ற விதையின் ஊன்றுதல். அந்தக் கதை அப்போது ஏற்படுத்திய பிரம்மாண்டம் இப்போது போரும் வாழ்வும் நாவலைப் படிக்கும் போது கூட அவ்வளவு பிரம்மாண்டமாக இல்லை. அச்சிறுவயதின் மூளைக்கு அதுதான் பிரம்மாண்டம்.

இப்போதும் கைப்பிரதிகள் கொடுக்கப்படும் போது வாங்கி கதையை வாசிக்க தோன்றுகிறது. அதனை வாங்கி இரயிலின் ஓரத்தில் பத்து நிமிடங்கள். வாசிப்புக்கு நம்மைச் சுற்றிலும் பிரதிகள் விதைக்கப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. நாம் ஒதுக்குகின்ற அந்த ஐந்து நிமிட வாசிப்புதான் நம் மனது எப்படிப்பட்ட நிலம் என்பதை தீர்மாணிக்கப்போகிறது.

---

[1] ஐந்தை ’அய்ந்து’ என எழுதினால் எவ்வளவு கடுப்பாகும் என யோசித்து பாருங்கள். ’மை’யை மய் இடமாற்றம் செய்யும் போது ’ஐ’யை அய் இடம் மாற்றினால் தவறு ஒன்றும் இல்லை.

The Parentage of Royal Enfield

The Parentage of Royal Enfield

To own a Royal Enfield or a Thunder Bird is a matter of prestige. It is not just a matter of someone showcasing his wealth. It is something else in which we cannot relate it with money. A person who owns this motor cycle need not to a rich man. He stands beyond the measurement of currency value. On the road if we happened to hear that thundering noise of the gigantic machine installed in that cycle we may imagine the personality of whom the cycle bears him on its cushion comfortably. It is indeed a matter of prestige to ride this vehicle.

Various impressions cross through our mind on this motor cycle and riders come across our memory. They are from various moments and different stages of my life. First time I saw this bike in my village. To spend time in our village in the afternoon is an eerie experience. The dead silence engulfs the whole village in the noon. Village folk drive their cattle at 9am in the morning for the pasture. From nine to three the village is abundant with the world of insects ad birds. Only the chirping of the sparrows will penetrate our ear drum. Noon is the world of insects and birds. In other time human world and ghostly world overpower the existence of those pretty creatures. One should call Romantic poets to appreciate this noon time of our village. Nowadays those eerie moments turn out to become the highland moss in “Solitary Reaper”.

In this backdrop one could clearly hear the noise of the Bullet from half a kilometer. Abbu Bhai the gigantic figure grandly fits in the big motor cycle. He parks the bike at the corner of the street and visits the former’s manger. When he goes back to his town the bike carry young male buffalo or an ox. When cattle breeds he-goats or oxen they are destined to the slaughter house of Abbu Bhai. Farmers do not prefer the overabundance of he-goats and bullocks in their mangers. When the number increases message is sent to Abbu Bhai. To carry the big size cattle bullet is the right choice. Dump animal meekly goes with him on the Thunder Bird. Neither we children nor the manger do know the destiny of the poor creatures when the thundering noise fades away in the air from our village. For me the gigantic motor cycle is the object of desire to observe it until Bhai comes with bullock or buffalo to tie them on the bike.  

Constantly I gaze at each and every part of the bullet particularly of its engine. The Machine is something special to me. I started to like Royal Enfield not for the desire of ridding but for the engine alone. The reason for my liking the engine is that the similar is the engine which we used for irrigation very long ago. In the month of ‘margazhi’ at the age of four early in the morning I used to go with my Appa and Periyappa to our farm land. Early at five o’clock they have to start the engine to pump water to paddy. The engine is a magic still now. Still one specimen is there in our village at leisure after its much toil. Akka told me that the Enfield also carries the same size of the engine. In the cold morning engine wont pickup. Our Periyappa collects dry cow dung to fire the magnet of the engine in order to warm up the engine. This is the routine activity in the morning. Half of their energy will be wasted in this process. When diesel engine came everything have become smooth. But that old engine demanded the cooperation of four kith and kins. One man is not enough to start that small engine. But the gigantic diesel engine needs a single man power. Treacherously the diesel engine brought discard in our family. It separated my father and our Periyappas into four. They started to act independently. But that old small engine reminds me of our family unity. Same is the refreshed feeling when the engine of the Royal Enfield is visible to my eyes on the road.   

In my twelfth standard two brothers came to our village with glade tiding on the age old engine of Royal Enfield. This engine always reminds me of something of the parentage when it puffs out its energy as smoke out of toil. Abbu Bhai’s Royal Enfield may remind me of the slaughter house. But not our household engine and the later one in my twelfth standard. Those two Brother’s Royal Enfield bikes comfortably carried me on its cushion.                                

Old Women in MTC: Age cannot Wither their Reserved Strength

Old Women in MTC: Age cannot Wither their Reserved Strength

It is the strength that keeps old age in respect. When strength fails life falls into miserable state. If a little amount of strength is reserved after seventies, life will go on peacefully. The truth is realized not by experience but by witnessing an incident in an MTC bus. The moment we get into the bus our only botheration is how to manage the conductor with hundred a rupee note. He will be like a land lord of hundred acres and we as the vassal under his regime. Whatever may be our social status, in that moment the so called Tamil plural respect will be diminished into singularity - நீ வா போ. Many times I had an urge to tell him “Don’t you know who Am I. I am …..”. I swallow the half at the moment it raises above my throat because he should not insult me with the reply, “so what?”.

If people like us in the prime of life would be treated in this way then surly this is not the world for old people. For them bus will rush from the stop without considering whether the passenger entered or not. Last Sunday my travel from Santhosapuram to Palavakkam brought a new insight on the truth that reserved strength for old age always earns respect for them.

The bus is filled with old women. Next to the three stages from Santhosapuram people thronged at the bus door to get into it. Crowd does not care for the old lady in their midst. She can be in the age of seventy. She returns from her day’s work selling fish in the market. She is the last one trying to squeeze into the crowd. She manages to lay her foot on the step in that madding crowd. But the crowd stayed up to the last step of the entrance.

The old lady started to beat an eighteen year old girl. She is not ready to move an inch. She almost blocks the space. The ultra deluxe (bus) is known for its hydraulic doors. Conductor may not be punctual in tearing the ticket and the driver may not be concerned about passengers to be dropped in their right spot but hydraulic doors do their duty even without the consent of the driver. Old lady is trying her best to be forced into the crowed passage. Her reserved strength could not challenge that crowd. Doors are closed and her right ankle is caught in the fringe of the closed doors.

Instinctively I grab the old lady’s left ankle to pull her into the bus. Thank God! She is rescued. Otherwise the duty bound hydraulic doors would have spewed her out of the bus. When she is pulled into the bus she is very ferocious for the injustice done to her. With her fragile hands she started to beat the eighteen year old girl. Seeing her daughter being beaten up by the old lady, girl’s mother raised her arms against the old lady. I could not tolerate the situation. I shouted at girl’s mother to keep quiet. Then I look at her situation that she too is in difficult situation holding her daughter’s newborn baby. She has to preserve both the newborn baby and the mother. My goodness I did not lose many words on them. A lady gave a seat for the old lady. Mother and daughter are still standing in the middle of the deck holding the fragile creature. Bus is very closer to ECR. Another stop! One more lady in her reserved strength! Here, the revealed truth is that reserved strength would not help her much. With much difficulty she managed to climb two steps and sat on the deck. Voice comes from the bus, “Appa, see, you have one more service”. Now I have to be more vigilant. She should not fall off from the door. With her bamboo basket the first old lady like an eighteen year girl swiftly walked out of the bus and disappear. I amazed at her strength in the old age. It is not the vitality of the age or the nutritious food which enables her to stand firm in the madding crowd. Much more than this something keeps them in the reseved strength in their old age. But the lady who entered the bus now still sits on the deck out of exhaustion. But her mind is very clear. “Appa one ticket to Vetuankanni”. Age cannot wither their reserved strength. I strongly feel that certainly it is not the food and the food without chemical which blesses them in vitality. May be it is goodness of the one and cheerful heart which preserves the reserved strength at the age of seventy and above.